اتاق دوست داشتنی من: محل امن کودکان
اینجا اتاق من است. اتاقی که دوستش دارم. اتاقی که اتفاق‌های زیادی در آن می‌افتد.جایی که دنیای زیبا و امن مرا می‌سازد ...
کوچه کتاب/ کتاب اتاق دوست داشتنی من نوشته‌ی فرزانه رحمانی با تصویرگری مژگان سعیدیان توسط انتشارات میچکا منتشر شده است.
قهرمان داستان از اتاقش با ما حرف می‌زند. از اتاقی که دوست دارد. او برای ما تعریف می‌کند که در اتاقش چه کارهایی انجام می‌دهد. از سوار شدن بر شتر دوکوهانه گرفته تا بازی با میمون‌ها و درس‌دادن به عروسک‌ها ...
و در پایان، ما با نوشته‌ی روی در اتاق او روبه‌رو می‌شویم: «اینجا اتاق من است. لطفاً در بزنید.»
حقیقت این است که با رشد زیست مدرن، اتاق کودکان به محل اصلی زیست آنان بدل شده است. کودکان بیشترین زمان زندگی خود را در اتاقشان به سر می‌برند و در اتاق با اسباب‌بازی‌های خود و با کمک تخیل بی‌نظیری که دارند جهان پیرامون خود را کشف می‌کنند. آن‌ها می توانند به کمک داستان‌ها و فیلم‌ها در همین چهارچوب کوچک اتاق، زندگی‌های نزیسته‌شان را زندگی کنند و به این واسطه، اتاقشان مهم‌ترین بخش زندگی آن‌هاست. به خصوص برای کودکانی که تک فرزندند ماهیت اتاق شخصی، اهمیت بیشتری دارد.
نویسنده از این منظر به دنیای کودکان وارد می‌شود و ذهن و تخیل آنان را مثل کتابی بسته می‌گشاید. کلید این در بسته، اتاق کودک است. کارهایی که کودک در تنهایی خود انجام می‌دهد. بازی‌هایی که خلق می‌کند و تصاویری که ذهن خلاق او ترسیم می‌کند همه و همه به اتاق دوست‌داشتنی او برمی‌گردد.
در پایان داستان جدا از بازی و تخیل، به در بسته‌ی حریم خصوصی کودک می‌رسیم. انگار نویسنده یادآوری می‌کند که باید بیش از پیش حقوق کودک را به عنوان یک انسان به رسمیت بشناسیم و به او اجازه دهیم حریم خصوصی خود را داشته باشد. این یادآوری البته در وهله‌ی اول مربوط به خود کودک است. اوست که باید نخست این برگه را به در بچسباند و از دیگران بخواهد از ورود بدون اجازه به حریم خصوصی او اجتناب کنند و این درس بزرگ و مهمی برای کودکان و بزرگسالان است.
ارسال نظر